ZESPÓŁ AUTORSKI

Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach / Centrum Materiałów Polimerowych i węglowych PAN w Zabrzu

Piotr Dobrzyński

Janusz Kasperczyk

Michał Sobota

Mateusz Stojko

Jakub Włodarczyk

Katarzyna Komosińska-Vassev

Paweł Olczyk

Jerzy Stojko

Ewa Waluga

CO MOŻNA OSIĄGNĄĆ DZIĘKI WYNALAZKOWI?

Wynalazek dotyczy nanowłókniny opatrunkowej przeznaczonej do leczenia trudno gojących się ran. Jej innowacyjne działanie polega na maksymalnym przyspieszeniu czasu regeneracji uszkodzonych tkanek, a także ograniczeniu powikłań i powstawania blizn. Skutkiem tego, jest znaczne podniesienie komfortu życia pacjenta, poprzez brak konieczności stosowania dodatkowych leków oraz zmiany opatrunku w trakcie trwania terapii. Innymi słowy, opatrunek zakładany jest na ranę tylko raz, na początku okresu leczenia. Zabezpiecza on ranę i uwalnia lek przez cały proces gojenia, jednocześnie ulegając degradacji (wchłanianiu). Nie ma więc konieczności jego usuwania lub zmieniania, ponieważ na skutek odpowiedniego doboru materiałów ulega rozpadowi w czasie równym przewidywanemu czasowi gojenia rany, pozostawiając w pełni zregenerowaną tkankę.

ISTOTA WYNALAZKU

Głównym przedmiotem problemu związanego z trudno gojącymi się ranami takimi jak oparzenia czy odleżyny, jest długi czas regeneracji uszkodzonych tkanek. W przypadku stosowania standardowych opatrunków wiąże się to nieraz z wielokrotnym ich zmienianiem oraz często z przyjmowaniem dodatkowych leków. Istotą wynalazku jest możliwość zaaplikowania biodegradowalnej włókniny opatrunkowej uwalniającej substancję leczniczą, na początku procesu gojenia się rany. Skutkuje to brakiem konieczności zmian opatrunku oraz stosowania dodatkowych substancji leczniczych. Otrzymana włóknina uwalnia substancję czynną (propolis) w kontrolowany sposób przez cały okres gojenia rany, jednocześnie stanowiąc szkielet dla odbudowy tkanek i ulegając całkowitej degradacji po zakończeniu gojenia. Dzięki zastosowaniu dobrze przebadanych materiałów polimerowych opatrunek jest biodegradowalny i biozgodny. Znajomość procesów degradacji wykorzystywanych materiałów oraz ilości uwalnianego leku w czasie trwania terapii (tzw. profili uwalniania) pozwala na dobór odpowiedniego nośnika polimerowego, dostosowanego do wymagań terapeutycznych danego przypadku klinicznego. Zastosowana substancja czynna - propolis – jest apiterapeutykiem (produktem o działaniu leczniczym pochodzenia pszczelego) o udokumentowanych właściwościach antybakteryjnych, przeciwwirusowych, przeciwgrzybicznych, przeciwnowotworowych, przeciwzapalnych, przeciwbólowych oraz regeneracyjnych. Uwalnianie propolisu w kontrolowany sposób przez cały okres leczenia pozwala na jego znaczne przyspieszenie, ograniczenie ryzyka zakażenia rany, a także poprawienie efektu kosmetycznego poprzez ograniczenie powstawania blizny. Zastosowanie techniki elektroprzędzenia umożliwia wytworzenie nanowłóknin, które zabezpieczają ranę mechanicznie, a ze względu na swoją specyficzną strukturę pozwalają na zachowanie wymiany gazowej w obrębie rany i stanowią doskonałe rusztowanie do odbudowy tkanek. Ponadto, metoda ta pozwala na dostosowanie profilu uwalniania substancji czynnej i czasu całkowitej degradacji nośnika polimerowego, poprzez zmianę struktury włókien polimerowych na skutek odpowiedniej optymalizacji parametrów wytwarzania. Reasumując wynalazek stanowi unikalne połączenie nowoczesnych materiałów oraz nanotechnologii z medycyną opartą o leki pochodzenia naturalnego. Wytworzona nanowłóknina łączy w sobie najlepsze cechy dobrze poznanych substancji leczniczych, nowatorskich technik przetwórstwa oraz specjalnych materiałów polimerowych. Propolis doskonale sprawdza się w terapii trudno gojących się ran, natomiast biozgodne i bioresorbowalne polimery zabezpieczają miejsce uszkodzenia tkanek oraz umożliwiają uwalnianie substancji leczniczej w kontrolowany sposób. Technika elektroprzędzenia umożliwia zaś wytworzenie wysokoporowatej włókniny z roztworu polimeru z rozpuszczoną substancją czynną. Dzięki swojej strukturze umożliwia szybsze rozmnażanie się komórek a co za tym idzie wcześniejszy powrót do zdrowia. Wszystkie te elementy te dzięki synergii, powodują zwiększenie efektywności działania, a co za tym idzie mogą usprawnić do tej pory stosowane metody terapii. Działanie wynalazku zostało potwierdzone badaniami in vivo.

POTENCJAŁ KOMERCJALIZACYJNY WYNALAZKU

Wynalazek można potencjalnie wdrożyć pod obecną postacią jako materiał opatrunkowy, przeznaczony do leczenia trudno gojących się ran. Dzięki dostępnym materiałom polimerowym oraz metodom formowania, możliwe jest wytworzenie całej gamy produktów dopasowanych do aktualnych potrzeb terapeutycznych pacjenta. Dzięki jego strukturze, elastyczności i grubości nie przekraczającej 1 mm, będzie wygodny w stosowaniu. Jego degradowalność oraz wchłanialność przez organizm w połączeniu ze sterowanym uwalnianiem określonych dawek leku, może przyczynić się do zwiększenia komfortu pacjenta, szczególnie w przypadkach czasochłonnej zmiany przyrośniętych do rany standardowych opatrunków. Poziom gotowości technologii: VI (TRL).